خاتمی رفت . او در باران رفت . دیگر نامش کمتر تکرار می شود .از این بیشتر که بگذرد , نام او را فراموش خواهیم کرد...روزی میرسد که با خود میگوییم خدایا اسسمش چه بود ؟ خاتمنه ای...؟ خانمی...؟ . او ساده آمد , مارپیچ رفت.
او وقتی آمد پر از شادی و خنده و شوخی بود ولی ما همه چیز را جدی گرفته بودیم.و چندی که ماند, مانند خاری بود که هنگام خوردن سبزی پلو با ماهی در گلو ی یک انسان گرسنه گیر کند.
خاتمی چراغی بود به مسجد روا به خانه حرام. او هشت سال هر زمانی که خواست چراغ خانه ما را روشن کند,فیوزش پرید و خود خاموش شد..
ما از او خواستیم بجنگد ولی جبهه را پیدا نمیکرد تا آخر به اسارت گرفته شد .وقتی دور اول ریاست جمهوری اش تمام شد نمی خواست باز هم بر صندلی بنشیند , مجبورش کردیم , اصرار کردیم , نمیدانستیم که او پی پی کرده ,اشک ریخت, دوباره نشست.
و ما مردم از او خواستیم تا سایه اش را بالای سر ما نگه دارد. بر سرعادت بود.وگرنه سایه بان در هوای ابری به چه کارمان می آمد
آدمهایی هستند که بزرگتر از اندازه های انسانی در جوامع اسلامی ظاهر می شوند و بزور در دل مردم جا می گیرند که البته بعد از مدتی مردم آنها را بالا میا ورند. و او از آن دسته بود.
آخرین روزهای خاتمی باز هم مثل روزهای اول شده بود . خنده بر لبهایش بود . اما این خنده از جنس خنده های روزهای اول نبود بلکه خنده اش اینبار به ریش ما بود.
او فارغ شد ولی چون گروه خونی اش با رهبر یکی بود فرزندشان ناقص الخلقه شد.
شاید این شانس خاتمی بود . چون او خیلی زیباتر بنظر خواهد رسید. باشد که چندی با این کوتوله ها سر کنیم شاید هشت سال دیگر خاتمی بیاید و دوباره او بخندد و ما حظ کنیم
داریوش دستوری